دکلمه شعراشکها آهسته می لغزند بر رخسار زردم از وحشی بافقی

اشک ها آهسته میلغزند بر رخسار زردم
آرزو دارم روم جایی که دیگر برنگردم
شاه مرغان چمن بودم ولی چون بوم بیدل
ناله ای گر داشتم در گوشه ی ویرانه کردم
روز و شب ها رهسپر گشتند و افزودند دایم
شام ها داغی به داغم؛روزها دردی به دردم
عهد کردم این پریشانی دگر با کس نگویم
گفت آخر با تو دردم؛اشک گرم و آه سردم
این شکست ای جان ودل؛بشکست پشت طاقتم را
گر چه عمری شد که با بخت بد خود در نبردم
میروی و می روم پیمانه گیرم تا ندانم
من که بودم یا چه بودم یا چه هستم یا چه کردم.؟!.